یک مفهوم در دنیای بلاکچین که معمولاً باعث سردرگمی می شود ، سکه ها و توکن ها است.
تفاوت سکه و توکن در چیست؟ به نظر می رسد که این اصطلاحات اغلب به جای یکدیگر استفاده می شوند و این می تواند منبع اصلی سردرگمی برای تازه واردان به فضای ارز دیجیتال باشد. در این مقاله ، نگاهی خواهیم داشت به تفاوت ها و معنی آنها برای کاربران عادی این فناوری.
در بازار ارزهای دیجیتال، یک «توکن» (Token) ارز دیجیتالی است که بلاک چین مستقل خود را ندارد و روی شبکه‌های دیگر مانند اتریوم جابه‌جا می‌شود.
توکن ها در مقابل سکه ها
بیایید با شکستن تفاوت های اصلی بین توکن ها و سکه ها شروع کنیم. درک این تمایز می تواند به ما کمک کند تا از خدمات بلاکچین ارزش بیشتری کسب کنیم و از مزایای بیشتری برخوردار شویم.
در بازار ارزهای دیجیتال مهم‌ترین چیزی که یک توکن را با «کوین» (Coin) متمایز می‌کند، داشتن یا نداشتن بلاک چین مستقل است. طبق این تعریف، یک کوین ارز دیجیتالی است که بلاک چین مستقل خود را دارد.
سکه چیست؟
سکه در دنیای بلاکچین در درجه اول به عنوان پول استفاده می شود. به عنوان مثال می توان به بیت کوین ، لایت کوین و دوج کوین اشاره کرد. در حالی که این سه تفاوت عمده دارند ، آنها در یک چیز مشترک هستند: آنها برای ذخیره ارزش استفاده می شوند.
بیت کوین، اتریوم، ریپل، لایت کوین، بیت کوین کش، کاردانو و صدها ارز دیجیتال دیگر که بلاک چین‌های اختصاصی خود را دارند در دسته‌بندی کوین‌ها جای می‌گیرند.
سکه ها برای چه استفاده می شوند؟
هیچ عملکرد اضافه شده ای برای این سکه ها وجود ندارد - آنها فقط برای ذخیره یا تجارت به عنوان یک نوع ارز وجود دارند. می توانید آنها را استخراج کنید ، در کیف پول خود ذخیره کنید و از آنها برای خرید و فروش چیزهایی استفاده کنید.
توکن چیست؟
از طرف دیگر ، توکن ها معمولاً روی بلاکچین اتریوم ساخته می شوند ، زیرا از نظر عملکرد و ویژگی سازی امکانات بسیار بیشتری را ارائه می دهد. بیشتر توکن‌ها در دنیای ارزهای دیجیتال، «توکن‌های کاربردی» هستند. این توکن‌ها امکان دریافت کاربرد خاصی از یک پروژه را فراهم می‌کنند که تنها در اکوسیستم مربوط به آن قابل‌استفاده است.
ساخت توکن برای توسعه‌دهندگان بلاک چینی بسیار راحت‌تر از ایجاد یک بلاک چین و شبکه مستقل است و در بیشتر مواقع پروژه‌ها می‌توانند بدون نیاز به هزینه‌های نجومی برای طراحی یک بلاک چین، ارز دیجیتال خود را بسازند و به اهداف اولیه خود برسند.
نشانه ها برای چه استفاده می شوند؟
توکن ها در مقایسه با سکه ها دامنه بسیار گسترده تری از موارد استفاده ممکن را دارند. نشانه ها می توانند موارد زیادی را نشان دهند ، مانند اعتبار پیش پرداخت برای یک API ، یک قطعه از آثار هنری یا یک گواهینامه آموزش. با این حال ، برعکس سکه ها ، ارزهای پولی نیستند و جز جدایی ناپذیر مدل امنیتی بلاکچین نیستند (برای پاداش دادن به ماینرها استفاده نمی شوند). به همین دلیل بلاکچین هایی مانند اتریوم نیز سکه های جداگانه از رمزها را دارند.
از بزرگترین توکن‌های بازار هم می‌توان به تتر، چین لینک، دای (Dai)، آوی (Aave)، یرن فایننس (Yearn.Finance) و بت (BAT) اشاره کرد.
تفاوت کوین و توکن در یگ نگاه
چگونه نشانه ها و سکه ها ارزش کسب می کنند؟
مقدار توکن معمولاً براساس میزان مفید بودن آن تعیین می شود. توکن های با کاربردهای بیشتر و موارد استفاده با ارزش تر ، معمولاً ارزش بیشتری خواهند داشت ، و معمولاً درجاتی از حدس و گمان ها وجود دارد ، بر اساس پتانسیل آینده بلاکچین برای تبدیل شدن به یک فناوری غالب.
پروژه‌هایی که قصد توسعه یک بلاک چین را دارند، معمولاً ابتدا از یک بلاک چین واسطه برای خود توکن ایجاد کرده و پیش‌فروش یا همان عرضه اولیه سکه (ICO) برگزار می‌کنند ارزش این توکن‌ها رابطه مستقیمی با وضعیت پروژه و حرکت آن در راستای اهدافش خواهد داشت.
سکه های با ثبات - و آیا آن یک سکه است یا یک توکن؟
استیبل کوین ها مفهوم مهمی در دنیای ارز غیرمتمرکز است. آنها اساساً توکن هایی هستند که در بستر بلاک چین های قراردادی هوشمند ساخته شده اند - معمولاً اتریوم - و ارزش آنها به یک ارز ثابت مانند دلار آمریکا گره خورده است.
چند نمونه از پول های ثابت Tether و USDC هستند. ارزش آنها همیشه دقیقاً برابر با 1 دلار است ، که ثبات آنها را به اندازه یک ارز فیات حفظ می کند و از نوسانات دیوانه کننده برخی سکه های دیگر مانند بیت کوین جلوگیری می کند.
هدف ایجاد استیبل کوین ها
مزیت اصلی سکه های با ثبات کاربرد بیشتر برای کاربران ارزهای دیجیتال است. به دلیل ثبات آنها ، آنها گزینه بهتری برای کسب سود از پول شما هستند - شما می توانید به راحتی آنها را در یک پروتکل بلاکچین سپرده گذاری کنید و بدون نگرانی در مورد نوسانات ، مانند سایر سکه ها ، درآمد کسب کنید.
انواع مختلف پول های ثابت چیست؟
سه نوع اصلی سکه های با ثبات وجود دارد:
- سکه هایی مانند Gemini و USDC به کاربران اجازه می دهد تا مقدار مشخصی را خریداری کنند و سپس آنها مبلغ مربوط به پول فیات پرداخت شده را در بانک ذخیره می کنند ، جایی که برای آنها سود جمع می کند.
- سکه های ثابت با پشتوانه کالا - مانند MakerDAO - ریسک بیشتری دارند. در اینجا ، شما رمز ارز خود را به یک حساب واریز می کنید و مبلغ مربوطه را در مقابل آن قرض می کنید.
- گروه نهایی الگوریتم استیبل کوین ها است - اگر قیمت آنها پایین تر از ارز فیات باشد (به طور معمول دلار آمریکا) ، این به طور خودکار عرضه رمز را کاهش می دهد. این ریسک پذیرترین نوع پایدار کوین است.
